laguna's, salar en diarree....

….19 april…juist hoe ik het uitgerekend had de laatste maand, morgen arriveer ik in La Paz en het zit erop…Maar het Bolivië hoofdstuk is er één die niet snel vergeten zal worden….16 dagen geleden zijn we vertrokken met 5 fietsers. Een deel heeft het stuk tot de grens gelift, ik en de Fransman hebben dit stuk gefietst. Nadien gezien kan ik de lifters geen ongelijk geven. Het was een ongelooflijke saaie lange zware klim…Maar ja, onder het motto, ik ben hier om te fietsen is dit weeral achter de rug…Als ik en Mat arriveren aan de grens is er niet veel leven te bespeuren bij de douane en besluiten het papierwerk voor morgen te laten. De overige fietsers hebben reeds hun intrek genomen in een leeg gebouw iets verder van de douane….Willen jullie wat puree de papas krijgen we te horen bij aankomst. Dat slagen we niet af…Volgende dag krijgen we pijnloos onze stempel voor Bolivië en we kunnen vertrekken…De route die we nemen is bekend onder de naam "the Laguna route” en zou wondermooi moeten zijn, maar tevens voor fietsers bikkelhard! De weg zou van erbarmelijke kwaliteit zijn en dat mogen we dan ook onmiddellijk voelen….En inderdaad, de Laguna’s zijn prachtig…met zijn weerspiegelen van de omringende bergen en zijn plaatselijke bezoekers, de roze flamingo’s. Onze eerste avond op de route hebben we geluk. We kunnen onze tenten opstellen aan een soort refuge voor enkele Bolivianos en we mogen gebruik maken van de keuken, toilet en de hot pool vlakbij…Zalig, op op deze manier het zweet en het stof van de dag te kunnen verwijderen…Ook het gedacht dat we deze pool voor onszelf hebben is leuk meegenomen….Morgen in de vroege uren zal het hier vol jeeps staan met toeristen die hier gebruik van willen maken….De overige dagen gaan over hoge col’s, passerend aan weeral een laguna, mooie vergezichten en machtige bergketens….2 maal worden we op een col getrakteerd op echt bergweer " we zitten immers constant op een hoogte rond de 4500m” en in een mum van tijd daalt het kwik onder het vriespunt en een keer worden we zelfs geconfronteerd met een stevige sneeuwbui…Na enkele dagen en een stevige downhill komen we het eerste dorpje tegen waar we wat basis eten kunnen aankopen en vervolgens onze lunch op de plaza nuttigen…Dit is het ritme van de volgende dagen, met het verschil dat de omgeving telkens anders en verrassend blijft, dan fietsen we over weidse pampa’s met zijn lama’s, dan weer door dalen waar vollop quinoa wordt geteeld. Vandaag kamperen we in een droge canyon en een andere dag slapen we tussen prachtige rotsformaties waar elke klimmer van kan dromen en degene met een rijke fantasie de meest uiteenlopende sculpturen kan bedenken….Na meer dan een week komen we dan in de buurt dat voor veel van ons hoog op onze verlanglijst staat…De Salar de Uyuni….Als ik me niet vergis is dit de grootste zoutvlakte ter wereld…Nog een laatste stop bij een klein winkeltje voor de Salar en we rijden richting de grote witte vlakte…Spijtig genoeg wordt dit gebeuren wat overschaduwd voor me daar ik me niet echt in super conditie voel…M’n benen willen niet mee en het rommelt in m’n darmen…En ja hoor, we zijn nog niet op de Salar en moet reeds door m’n knieën….Miljaar diarree…Toch de eerste km kan de pret niet op….Het is leuk fietsen hier. Zo vlak als maar zijn kan en zo wit gelijk het net uit het wasmachine komt…Dit is een zeer speciale gewaarwording….Niet veel later besluiten we onze tenten in deze witte vlakte op te stellen. Hier begint de ellende pas echt….De diarree zet nu echt door en vanaf nu is het enkel maar naar de toilet gaan wat de klok slaat…..Allee….een 20 a 30 tal meter achter m’n tent wordt herschapen op een nacht in een mijnenveld van je weet wel… Mat, zit met hetzelfde probleem en we besluiten met z’n allen hier een dag te blijven. Het wordt een dag van in en uit de tent kruipen met maar een doel….Tegen het eind van deze dag, het wordt enkel maar erger besluit ik in de pillen te vliegen (antibiotica) en daarna wordt het feest in de darmen toch iets rustiger. Het lukt me zelfs om wat rijst binnen te houden…De volgende dag kunnen we terug vertrekken en fietsen richting Cactus eiland. De naam zegt het zelf en het is leuk vertoeven hier….Van hieruit zal ik m’n tocht alleen doorzetten daar de andere 4 nog richting een andere Salar willen fietsen en ik zo direct mogelijk richting La Paz wil. Dezelfde dag verlaat ik de witte vlakte en fiets terug op zeer slecht terrein….Het is effe wennen terug alleen onderweg…3 dagen fiets ik hier in m’n eentje in de bergen van dorp naar dorp, telkens op het einde van de dag zoekend naar een geschikte kampeerplaats ergen in de buurt van de weg…En dan plots, na een dorpje…begint de asfalt en als ik zo verder zie lijkt het dat dit zo gaat blijven. Dit wordt een tijdje later ook bevestigd door een Japanse fietser die de andere richting fietst….Wat gaat dit heerlijk snel vooruit…De eerste dagen geniet ik hier dan ook van…Dit liedje blijft niet duren….Naargelang ik vorder wordt ik enorm veel geconfronteerd door wegomleiding….De wegen worden op sommige plaatsen smal en met het toenemend verkeer is dit geen pretje meer…De trucks, jeeps, auto…..passeren hier in een rotvaart en ze vinden het blijkbaar doodnormaal dat ik plaats moet ruimen…Dit is stressen en soms denk ik er zelfs aan om de pijp aan Maarten te geven en tracht een lift te vinden…..Maar dan is er weer een ruime pechstrook, een parallelle weg die nog niet in gebruik is waar ik me veilig voel en denk….IK FIETS NAAR LA PAZ! Op 17 april arriveer ik in een grote stad waar ik verblijf in een soort hostel….Ik moet jullie niet vertellen hoe ik genoten heb van m’n douche…De hot pool was immers geleden van 5 april…