Reklame Oxfam Trailwalker...

Nu eens volledig iets anders...dit staat dit jaar ook nog op het programma...hier wordt nog iets rond georganiseerd gelijk de vorige jaren...Wij zijn team 42 met de zelfde naam als de voorbije jaren "de grensgevallen" dus!


Oxfam Trailwalker is de grootste teamuitdaging ter wereld om armoede en onrecht te helpen overwinnen. Het is een wandeltocht van 100 km door de Hoge Venen, afgelegd door teams van 4 personen in maximum 30 uur.
Bovendien zamelt elk team minstens 1.500 euro in ten voordele van projecten van Oxfam-Solidariteit in het Zuiden en het Noorden.


meer over Oxfam Trailwalker 2014

Carretera Austrial...done!

Carretera Austrial…1200 km dat grotendeels bestaat uit rupio. Voor de mensen die ik geïnspireerd heb…Wees snel want ze zijn het hier in sneltempo vol met asfalt aan het gieten…Waar ik ergens wel begrip voor kan opbrengen. Voor mensen als ik, is dit waarschijnlijk “once in a lifetime” maar voor de locals daar…Die zullen er niet melig om worden als daar een glad asfaltje voor in de plaats komt. Maar ik heb ervan genoten. Het was juist wat ik verwacht had. Een ruige route met een overweldigende omgeving. Neem dan nog de zeer fijne ontmoetingen onderweg…Wat wil een mens nog meer. En de prijs die ik ervoor betaald heb...enkele gebroken spaken, frustratie in verband met m'n versnelling, de regen, en 2 lichte valpartijen...betaal ik met plezier... De laatste dagen zijn zeer vlot verlopen onder een strakblauwe hemel…M’n voorlaatste avond gekampeerd in een van de grootste privé (voormalige eigenaar van TNF en Espirit) nationale parken die Chile rijk is. En het mag gezegd worden…daar wordt mooi werk geleverd en de camping is van een niveau dat ik nog nergens gezien heb…en m’n laatste overnachting wast naast de weg in een verlaten huis…van tegenstelling gesproken! Vervolgens een laatste rit over de Ruta 7/ Carretera Austrial over grotendeels asfalt…Ben dan ook in een rotvaart Puerto Montt binnengereden en er al even snel terug vandoor gegaan…Grote steden zijn nu niet bepaald m’n lievelings fietsplaatsen…Had ergens gehoopt een bordje tegen te komen van “Final de Carretera Austrial” maar dat was me niet gegund…Vervolgens Ruta 5 naar Puerto Varas…een iets gemoedelijkere plaats. Enkel de weg ernaartoe was wel iets anders…Bij ons noemen ze zoiets een autostrade en zijn fietsen daar niet toegestaan…hier oogluikend wel…Ben nu beland op een leuke camping/hostel. Hier ga ik wat tijd nemen voor mene was en plas, wat reserve onderdelen voor m’n fiets bestellen...en vervolgens verder richting noord. De komende weken vermoed ik dat het niet zo spectaculair gaat worden wat terrein/ondergrond betreft… De omgeving daarentegen zal  niet onderdoen voor hetgeen ik reeds gezien heb… O ja, ben ook nog een vliegveld overgefietst…deze was een deel van de Carretera Austrial…als er een vliegtuig land of opstijgt doen ze de barelen dicht…leuk toch…:-). Heb ook nog met een Duitse vrouw gebabbeld. Zij is hier met haar man met een omgebouwde mercedes Unimog rond aan het reizen. Hadden net 4 weken op een cruise rond Antartica gevaard maar stoorde zich enorm aan het feit dat het hier niet zogoed als in Duitsland en Europa was georganiseerd…je kan niet alles krijgen in één winkel was één van haar frustraties plus het feit dat ze niet veel plaats had in haar voertuig voor voeding…Die zijn daar met een vrachtwagen aan het rondreizen….!?!?…Moet even naar m’n fiets gaan kijken zei ik haar… en wat ik dacht zal ik hier maar niet vertellen…Helena en Marc heb ik ondertussen ook gevonden…Ze verblijven op dezelfde plaats…dit worden enkele Turnhoutse (lees Bourgondische) dagen…:-)

Bestaansreden van voetbal...;-)

….zit hier in m’n tent, een mooie 70 km voorbij Puyuhapi. ‘t Was er leuk en gezellig bedenk ik me zo. Een rustdag genomen samen met een Zwitser en Française die de andere richting fietsen. Why do you not take a day off like us…vragen ze me. Misschien nog niet zo’n slecht idee bedenkt ik me na 6 dagen fietsen…Samen een uitgebreid ontbijt en ‘s avonds een stoofpot met ribbetjes en groenten…Dat ging er best in. De wijn zorgde voor de rest. Ook het goede weer heeft bijgedragen aan een heel draaglijk samenzijn. De volgende dag nogmaals een uitgebreid laat ontbijt en nog een veel later vertrek. Niet snel daarna vallen de eerste regendruppels…Maar tracht toch zo ver mogelijk te geraken. Volgens info van andere fietsers komt er nu een ellendig stuk van slechte baan en wegwerkzaamheden en daar wil ik zo snel mogelijk door…Dus dat wordt een beetje stoempen. Na een goei 70 km besluit ik er de brui aan te geven (eigenlijk al vroeger maar vond geen geschikt kampeerplaats) en zet mijn tent op een van de weinige beschutte (voor pottenkijkers) horizontale plaatsjes die ik hier kan vinden. Met dit weer (regen) is het altijd een huzarenstukje om de binnenkant van je tent niet te nat te maken en dan zwijg ik nog maar over het klaarmaken van je warme maaltijd. Alles moet goed georganiseerd worden en elk plaatsje wordt zo voorzichtig mogelijk gebruikt. Het koken gebeurt onder het voorluifeltje met de grootste voorzichtigheid. Heb mijn benzine brander redelijk goed onder controle maar als dat ding toch eens besluit zich onvoorspelbaar te gedragen wil ik ten alle tijde voorkomen dat m’n tent wordt gestoofd in plaats van m’n eten…Ik zou niet de eerste zijn die zonder tent thuis komt. De volgende dag lijkt het me nog harder te regenen en besluit effe de kat uit den boom te kijken…dat duurt tot iets in de namiddag en heb er genoeg van. Dan maar in de regen, m’n regenpak moet die nattigheid maar buitenhouden bedenkt ik me. Tracht alles zo droog mogelijk te houden tijdens het inpakken en het droge spul zeker van het natte te scheiden…Dit lukt tot zekere hoogte…Wat ik wel wist maar steeds tracht te negeren is dat na een poosje fietsen in dit weer zelfs het beste regenpak de regen niet buitenhoud…en indien wel, zweet ge je wel een ongeluk zodat je toch nat wordt. Ik hou dit feest toch bijna 80 km vol…Van de omgeving is niet veel te zien daar alles in de wolken zit. Ik zit letterlijk en figuurlijk in de wolken dus. De weg daarentegen valt wel mee, niet dat het een mooie asfalt is maar wat ik van te voren te horen kreeg lijkt me iets overdreven (of ben ik na ± 800 km Carretera Austrial al iets meer gewoon, daar ik het einde van deze route nader en de tegenliggers er nog maar net op zitten…). Aangekomen in een ander hol van Pluto besluit ik m’n nacht door te brengen op het plaatselijk voetbalterrein. Er staan hier al meerdere fietsers onder het overdekte gedeelte en het lijkt me een goed idee om me bij hen te voegen. En op deze manier heeft het voetbal na 45 jaar toch enig bestaansrecht gekregen…:-). ‘s Morgens is het nog steeds van hetzelfde en besluit nog maar wat rond te hangen…Enkele uren later zit ik dan toch op m’n fiets…m’n regenpak heb ik enkel nog maar aan voor de show want het nut is letterlijk weggespoeld. Gelukkig zijn de wegenwerken voorbij en is de weg enkel nog maar slecht. Van te voren was deze slecht en druk bereden door zwaar verkeer. Dus ik ga erop vooruit….Na enkele uren fietsen krijg ik een dip en besluit ergens te vragen om binnen te slapen…krijg te horen dat ze volzet zijn en sturen me enkele honderden meters terug…Terugfietsen is nu niet direct m’n hoofdbezigheid en beluit in het bushokje effe te stoppen en iets te eten. Na een poosje heb ik besloten om de laatste 40 km toch maar af te haspelen. En het begint eigenlijk met een positieve noot…De regen is gestopt en heb sindsdien goede asfalt. Dit gaat goed vooruit en begin redelijk op te drogen, maar dit mag zo niet blijven duren natuurlijk. De laatste 20 km besluit dieje van hierboven de sluizen nog maar eens goed open te zetten zodat ik alsnog als een verzopen kieke arriveer in Chaitén. Na effe zoeken vind ik een kamer voor een prijs waar ik mee kan leven….Chaitén heeft naam gekregen daar het in de buurt van een berg bevind dat na zoveel jaren toch geen berg blijkt te zijn…In 2008 ontdekte dit plaatsje letterlijk dat dit een vulkaan is…Buiten enorme schade aan gebouwen en groot verlies aan hun vee waren er geen slachtoffers…Deze wordt tot op de dag van vandaag nog steeds nauwlettend in het oog gehouden. En ikke…blijf hier ne dag om den boel op te drogen en dan richting Puerto Varas…afspraak met Marc Riemis en Leen voor degene die hen kennen….
 

.... kan al direct beginnen meteen een stevige klim... Mijmer effe weg ( moet toch alleen maar trappen) en bedenk dat het allemaal vrij snel in orde is gekomen. Al maar goe...:-). Wat me opvalt dat ik al van de start vandaag op asfalt fiets. Leuk, en het is eens iets anders dan die rupio. Na een tijdje kom ik 2 fietsers tegen, na de gebruikelijke uitwisseling van info krijg ik te horen dat deze asfalt wel enkele honderden km gaat duren... Hmmm, schiet ik lekker snel op bedenk ik me.... Nog effe klimmen vertellen ze me en dan een prachtige afdaling... Te gek! En ja hoor, ik krijg hier een afdaling te voorgeschoteld waar je u tegen kan zeggen. En dan nog wind in de rug ook. Ben ik verjaard, kerst en nieuwjaar is toch gepasseerd bedenk ik me? Of is het omdat die van hierboven met kerst heeft gezien dat ik m'n spiksplinternieuwe reserve buitenband aan een andere fietser heb gegeven.... En dat ik dit in ruil terugkrijg :-)! Dit is te gek, hier worden records gebroken. Ik kijk op m'n teller en zie dat ik boven de 70 km/u vooruit knal... . De stukken Bergop wordt ik zelfs geholpen...zalig... Tot plots ik uit het dal een meer open vlakte in fiets. Is het precies dat ik tegen een muur rij.. Stevige wind recht op m'n kop... M'n snelheid wordt gereduceerd naar een slakkengang en heb moeite met momenten om op de baan te blijven. Pfff, m’n voornemen om vandaag in Coyhaique te arriveren zal ik maar op m’n buik schrijven. Ook voel ik al effe dat m’n achterwiel wat op en neer gaat en stop hiervoor om dat toch een na te kijken. Dju…Een stukje aan de zijwand van m’n buittenand is los aan het komen …ben er zeker van, m’n goede daad van kerstmis was blijkbaar niet genoeg om door hierboven geholpen te worden bedenk ik me zo…:-). Na een 15 tal km vechten tegen die wind arriveer ik in El Blanco. Een hol van Pluto gelijk er hier wel meer zijn. Sta hier wat te gapen naast een naar mijn gedacht een duur hostel komt er een Fransman naar me toe. Om een lang verhaal kort te maken blijkt hij ook een fietser te zijn…Na wat gebabbeld te hebben ga ik in het hostel vragen of hier ergens in de buurt een camping is…Nee krijgen we te horen. Ondertussen is zijn vriendin en wat vrienden gearriveerd ( zij is die gaan ophalen op het vliegveld omdat deze vrienden 10 dagen hun komen vergezellen, deze hebben ook vervangstukken bij maar daarover straks meer…). Na wat gepalaver te hebben besluiten we te gaan vragen of we niet in de hof van het hostel mogen kamperen. Natuurlijk, we mogen zelfs in het vakantiehuisje achter binnen slapen. Gebruik maken van de houtkachel en de binnenbbq….en dat voor 2000 peso per persoon…Als dat geen leuk nieuw is…Dit vinden we natuurlijk allemaal te gek. Ons installeren, enkele naar de winkel voor vlees en bier. Als ik over m’n band begin…Krijg ik van hen te horen…Onze vrienden hebben 1 nieuwe bij, indien je wil mag je onze oude hebben. Deze zijn wel gebruikt maar zijn niet beschadigd krijg ik te horen…Leuk…na controle is de band gelijk de mijne afgesleten, enkel met het voordeel dat deze niet beschadigd is….yeeee. Mijn voorste band verhuis ik naar de achterkant en de nieuwe oude gaan naar de voorkant….Deze zou het wel eens tot Bolivië kunnen uithouden…De bbq was heerlijk, de overnachting was zalig…Wat m’n goede daad met kerst betreft…deze zou dan toch wel eens gewerkt kunnen hebben…:-)

Ook dat nog...!

12 Januari…Goed geslapen in m’n gekraakte pand. Een verlaten hostel ergens in de wildernis. Had deze tip van een Duits koppel gekregen. Nog 30 km vertelde ze me. Je zal zien. De weg begint stevig te klimmen en draait weg van de rivier. Daar is waar je moet zijn. En ja hoor…van Duitse precisie gesproken…ze deden het alweer. Hup m’n hebben en houden over de omheining, ikzelf gezwind erover en de boel snel in m’n tijdelijke woonst. Mooi uit het zicht van eventuele passanten. Gezellig koken, bezoek van 2 kwetterende mussen langs de deur binnen en via een raam terug buiten. Ik vraag me af wie het meest verschoot. De volgende dag een verkwikkend bad in de rivier achter mij (had toch geen pottenkijkers). Vervolgens het ontbijt, koffie, de boel terug over de omheining en om 8 uur was ik weeral aan het bollen. Direct een stevige klim, goed ben ik snel opgewarmd. Een half uur later hoor ik iets wat me niet zo gelukkig maakt. Een stevige ploiiiiing….Het geluid van een springende spaak…herken ik zo….Niet dat dit een ramp is maar wil dit steeds zo snel mogelijk gemaakt hebben. Bij vlakke stuk zet ik m’n fiets dan ook op zijn kop, haal m’n wiel eruit en doe m’n ding. Zie ook dat door het trillen mijn rem een beetje verschoven is en dat deze wat tegen m’n band aansleept. Breng dit gelijk ook in orde. Dit oponthoud heeft me toch meer dan een uur gekost…Maar ja, ik heb tijd dus…De weg slingert door de dalen en het landschap is weeral prachtig. In een groot breed dal zie ik een scenery dat ik nog nergens gezien heb. Een zogoed als opgedroogde rivierbedding met allemaal uitgedroogde boomstammen half vergaan maar toch nog rechtopstaand….Machtig mooi en besluit iets verder hier wat foto’s van te maken. Hier maak ik kennis met een aantal fietsers van allerhande nationaliteiten die door omstandigheden samen zijn geraakt…Lijkt me leuk om een tijdje met zulke bende op te trekken. Maar ja, ze fietsen in de foute richting…:-). Wat info over wat komen zou uitgewisseld en krijg te horen dat ik nog een 35 tal km te doen heb om Villa Cerro Castillo te bereiken. Een makkie krijg ik te horen. En ja hoor, redelijk goede baan, overwegend bergaf of vals plat in mijn voordeel en wind in de rug…dit is zalig. Na een poosje fietsen wil ik terugschakelen en deze weigert. Snel aan de kant wat er mis kan zijn…M’n versnellingsbak zit potvast. En dat in een zware versnelling…Dit is serieus balen en besluit de stukken bergaf en vals plat te fietsen en de hellingen te stappen en tijdens het wandelen te liften…Heb immers nog 30 km te gaan. Wat me opvalt, ik heb het moeilijk om te liften…mijn duim weigert dienst ;-). Stom he? Dus rond 19 arriveer ik dan toch in Castillo en besluit een kamer te huren en van hieruit m’n herstelling te regelen… Heb al via het forum van de wereldfietser.nl geprobeerd maar deze tips hebben me nog geen oplossing geboden. Ben reeds bij een mekanieker geweest (2 vijzen zitten vast) maar deze is pas om 14 u thuis. Ik hoop dat ik m’n Rohloff open krijg en zie wat er met m’n schakelmechanisme aan de hand is. Basic spul kan ik oplossen….Indien erger zal ik meneer Rohloff moeten contacteren…we zullen zien…Waar zit die Duitse precisie nu…?…wordt vervolgd…
 

Orde in de chaos...

Eindelijk…Het is me gelukt na ongeveer anderhalve maand onderweg te zijn…Een systeem voor het inpakken van m’n spullen…wat waar en hoe…! Ik lees het graag op de forums en hoor het zelfs nog liever… Nou ik heb voor al m’n spullen een plaatsje wordt me verteld. Die linker voortas is m’n badkamer, rechter voor is m’n slaapkamer…en ga zo maar voort. Tracht dit al van in het begin te doen (ook tijdens m’n andere trips maar die zijn te kort voor m’n geheugen) maar telkens ik ergens langer dan 2 dagen blijf hangen is het precies of ik ben verhuist. M’n slaapkamer is ineens verdeelt over 2 ander tassen, m’n keuken past niet meer in mijn voortas, mijn kleding bevind zich ook ergens waar ik het niet verwacht en ga zo maar voort….Maar sinds een goei week is er toch orde in de chaos gekomen. M’n rechter voortas is een deel van m’n keuken…m’n potten en pannen, koffiespul en het eten dat ik die dag nodig heb. De tas aan de andere kant heb ik m’n boekenkast genoemd. Hier zitten dus m’n boeken (reisgidsen) kaarten en ook m’n foto en filmapparaten. Tja zal je denken, wat doet da daar. Vind een fototoestel wel mooi staan op een boekenkast. Ook m’n gps en hoofdlamp (lees leeslamp) bevinden zich in deze tas. Tevens ook het toiletpapier…..op de wc wordt ook gelezen he…:-). M’n stuurtas is mijn bureau, hier bewaar ik m’n waardepapieren, pen en papier, bril, wat zonnecrème en ander klein spul. De linker achtertas is m’n badkamer en verlengstuk van mijn keuken. In België doen ze niet anders dan van alles achteraan bouwen …Hier zit rest van het eten voor de komende dagen en m’n kooktoestel. De rechter achtertas heeft ook een eigenaardige combinatie. Hier bevind zich mijn Macbook, externe harde schijf en al wat m’n electronisch spul nodig heeft om van stroom te voorzien (kabels en adapters dus) plus mij kleren. De propere (is relatief) en de vuile, gescheiden weliswaar…Maar dan is het soms nog moeilijk om de verschillen te zien… Waarom deze spullen samen…Simpel, m’n kleding, dient als extra bescherming voor m’n laptop tegen schokken en valpartijen… Boven op m’n achterdrager heb ik een kanotas waar zich mijn slaapkamer bevind, plus al m’n gereedschap voor m’n fiets…das toch allemaal logisch he…

I and the Bull

Caleta Tortel...
Een mooie dorpje ergens tussen de fjorden van Chile. We moesten er wel een detour van 25 km enkel voor maken maar het was de moeite waard...Ik had gelezen dat het dorpje zich tegen de bergwand zou bevinden en dat deze allemaal gestut werden door houten palen. Wat we daar zagen was nog meer dan we hadden kunnen inbeelden. Dit vissersdorp strekt zich over enkele honderden meters aan de kust en het kleeft als het ware tegen de bergwand. Beetje boven de kust loopt er een  brede loopplank die zich onder de gehele lengte van het dorp bevind....Je hebt toch een goei 30 minuten nodig om van de ene zijde naar de andere zijde van dit dorp te lopen... en dan heb ik het nog niet over  de vele zijtakken die naar boven lopen...Maar na 2 dagen heb je dit feest wel gezien hoor. Het spijtige was wel dat Lies, vriendin van Wouter ziek is geworden en dat ze enkele dagen daar gingen blijven zodat ze wat kon uitzieken en terug op krachten komen... 's Nachts voor m'n vertrek heeft het hard geregend en de wind mocht er ook wel wezen....Als dit voor morgen zo zou zijn had ik reeds in m'n warm bed besloten om morgen de zaak opnieuw te kijken. Heb dat dan ook gedaan en ben iets na de middag dan toch op m'n fiets gesprongen...De eerste uren waren er van regen, geen regen, wind, zon...heb zo alles wel gehad...Tot in de vroege avond de zon is beginnen te schijnen zodat ik toch droog kon eindigen...De omgeving was gelijk de andere dagen weer onbeschrijflijk mooi maar toch niet zo eenzaam als ik de 6 tal fietsers mag meetellen die ik ben tegen gekomen. Allen komen van het noorden natuurlijk...En zo nu en dan is er eentje die klaagt dat hij wind op kop heeft... Dat vind ik goei nieuws...De baan gaat sowieso er niet op vooruit, maar daarvoor zitten we natuurlijk op de Carretera Austrial...Maar dat de wind in mijn voordeel gaat spelen maakt me wel gelukkig...Tegen de avond werd het gelijk alle andere dagen tijd om iets om te slapen te zoeken...Ik wist al dat het ergens alleen in de bossen zou worden... Enkel ik moest nog een toegankelijk, vlak en droog  plaatsje vinden. En dat is nu net iets wat je hier niet altijd vind. Maar met wat geduld kom je er wel...90 ° naar links en duik dat bos in, zo snel mogelijk uit het zicht (niet dat er hier iemand komt). Maar dat is voor mijn eigen gemoedsrust... Tent opstellen en beginnen te koken... Ben nog maar net geïnstalleerd, zit op m'n gemakje te koken komt daar toch een stier aan! Ja watte! Wat nu...In eerste instantie denk ik om m'n boeltje te pakken want hij lijkt me op de een of andere manier niet goed gezind... Zegt heel veel boe...en op een niet vriendelijke manier (dat is toch mijn interpretatie). Na effe getwijfeld te hebben besluit ik om niet voor die biefsteak te vertrekken...Het bos is immers groot genoeg voor ons beide bedenk ik me...en besluit rustig verder te koken en ondertussen wat stokken te verzamelen waar ik in het slechte geval mee kan gooien (precies of dat zou helpen). Heb op een moment de indruk dat hij zich wat verwijderd en dat stelt me wat gerust...Tot  hij wat later toch in mijn richting komt...Verdomme, ik heb geen zin om op te krassen...maar begin toch terug in die richting te denken...En hij blijft slecht gezind klinken...Tot hij plots verdwijnt uit m'n zicht en weg is m'n kwelduivel....Verder m'n pasta gekookt, lekker gegeten. De overschot van de rum opgedronken en ben gerust gaan slapen...(stukken hout heb ik wel naast de tent laten liggen)...'s Morgens wakker geworden zonder stukken...Heb nu spijt dat ik geen foto heb genomen van dat monster...:-)....