Bestaansreden van voetbal...;-)

….zit hier in m’n tent, een mooie 70 km voorbij Puyuhapi. ‘t Was er leuk en gezellig bedenk ik me zo. Een rustdag genomen samen met een Zwitser en Française die de andere richting fietsen. Why do you not take a day off like us…vragen ze me. Misschien nog niet zo’n slecht idee bedenkt ik me na 6 dagen fietsen…Samen een uitgebreid ontbijt en ‘s avonds een stoofpot met ribbetjes en groenten…Dat ging er best in. De wijn zorgde voor de rest. Ook het goede weer heeft bijgedragen aan een heel draaglijk samenzijn. De volgende dag nogmaals een uitgebreid laat ontbijt en nog een veel later vertrek. Niet snel daarna vallen de eerste regendruppels…Maar tracht toch zo ver mogelijk te geraken. Volgens info van andere fietsers komt er nu een ellendig stuk van slechte baan en wegwerkzaamheden en daar wil ik zo snel mogelijk door…Dus dat wordt een beetje stoempen. Na een goei 70 km besluit ik er de brui aan te geven (eigenlijk al vroeger maar vond geen geschikt kampeerplaats) en zet mijn tent op een van de weinige beschutte (voor pottenkijkers) horizontale plaatsjes die ik hier kan vinden. Met dit weer (regen) is het altijd een huzarenstukje om de binnenkant van je tent niet te nat te maken en dan zwijg ik nog maar over het klaarmaken van je warme maaltijd. Alles moet goed georganiseerd worden en elk plaatsje wordt zo voorzichtig mogelijk gebruikt. Het koken gebeurt onder het voorluifeltje met de grootste voorzichtigheid. Heb mijn benzine brander redelijk goed onder controle maar als dat ding toch eens besluit zich onvoorspelbaar te gedragen wil ik ten alle tijde voorkomen dat m’n tent wordt gestoofd in plaats van m’n eten…Ik zou niet de eerste zijn die zonder tent thuis komt. De volgende dag lijkt het me nog harder te regenen en besluit effe de kat uit den boom te kijken…dat duurt tot iets in de namiddag en heb er genoeg van. Dan maar in de regen, m’n regenpak moet die nattigheid maar buitenhouden bedenkt ik me. Tracht alles zo droog mogelijk te houden tijdens het inpakken en het droge spul zeker van het natte te scheiden…Dit lukt tot zekere hoogte…Wat ik wel wist maar steeds tracht te negeren is dat na een poosje fietsen in dit weer zelfs het beste regenpak de regen niet buitenhoud…en indien wel, zweet ge je wel een ongeluk zodat je toch nat wordt. Ik hou dit feest toch bijna 80 km vol…Van de omgeving is niet veel te zien daar alles in de wolken zit. Ik zit letterlijk en figuurlijk in de wolken dus. De weg daarentegen valt wel mee, niet dat het een mooie asfalt is maar wat ik van te voren te horen kreeg lijkt me iets overdreven (of ben ik na ± 800 km Carretera Austrial al iets meer gewoon, daar ik het einde van deze route nader en de tegenliggers er nog maar net op zitten…). Aangekomen in een ander hol van Pluto besluit ik m’n nacht door te brengen op het plaatselijk voetbalterrein. Er staan hier al meerdere fietsers onder het overdekte gedeelte en het lijkt me een goed idee om me bij hen te voegen. En op deze manier heeft het voetbal na 45 jaar toch enig bestaansrecht gekregen…:-). ‘s Morgens is het nog steeds van hetzelfde en besluit nog maar wat rond te hangen…Enkele uren later zit ik dan toch op m’n fiets…m’n regenpak heb ik enkel nog maar aan voor de show want het nut is letterlijk weggespoeld. Gelukkig zijn de wegenwerken voorbij en is de weg enkel nog maar slecht. Van te voren was deze slecht en druk bereden door zwaar verkeer. Dus ik ga erop vooruit….Na enkele uren fietsen krijg ik een dip en besluit ergens te vragen om binnen te slapen…krijg te horen dat ze volzet zijn en sturen me enkele honderden meters terug…Terugfietsen is nu niet direct m’n hoofdbezigheid en beluit in het bushokje effe te stoppen en iets te eten. Na een poosje heb ik besloten om de laatste 40 km toch maar af te haspelen. En het begint eigenlijk met een positieve noot…De regen is gestopt en heb sindsdien goede asfalt. Dit gaat goed vooruit en begin redelijk op te drogen, maar dit mag zo niet blijven duren natuurlijk. De laatste 20 km besluit dieje van hierboven de sluizen nog maar eens goed open te zetten zodat ik alsnog als een verzopen kieke arriveer in Chaitén. Na effe zoeken vind ik een kamer voor een prijs waar ik mee kan leven….Chaitén heeft naam gekregen daar het in de buurt van een berg bevind dat na zoveel jaren toch geen berg blijkt te zijn…In 2008 ontdekte dit plaatsje letterlijk dat dit een vulkaan is…Buiten enorme schade aan gebouwen en groot verlies aan hun vee waren er geen slachtoffers…Deze wordt tot op de dag van vandaag nog steeds nauwlettend in het oog gehouden. En ikke…blijf hier ne dag om den boel op te drogen en dan richting Puerto Varas…afspraak met Marc Riemis en Leen voor degene die hen kennen….