de laatste platte band

….fiets hier op redelijk strak asfalt en voel dat m’n achterwiel raar doet…Onmiddelijk zonder te kijken of controleren weet ik wat er aan de hand is. Miljaar, weeral een platte band! En telkens in het achterwiel….Tja bedenk ik me zo…als je de staat van de buitenband zo bekijkt is dit eigenlijk wel aannemelijk…Maar toch…gefrustreerd zet ik me aan de kant, verwijder m’n stuurtas, m’n twee voorste tassen, neem m’n fiets bij het stuur en kantel deze naar achter zodat deze op z’n zadel en stuur steunt….Leuke truk dat ik van een Amerikaan heb gezien en op deze manier moet je de achterste tassen niet verwijderen…Enkel, op deze manier heb ik wel kans dat de bakolie in m’n tas uitloopt…hoop dat de plastiek zak er rond zijn werk doet bedenk ik me zo….Vervolgens de zelfde dril die ik de laatste dagen al enkele keren heb uitgevoerd, remblokken los, snelsluiting los, kettingspanner naar achter trekken en wiel eruit…het enige verschil met de vorige keren is dat m’n darmen voor de een of andere reden terug opspelen. Dus niet enkel gefrustreerd omwille van de platte banden maar moet tijdens dit werk ook nog eens uitkijken naar een geschikte plaats om effe me te afzonderen….Dit haat ik, m’n fiets hier onbewaakt achterlaten…De auto, trucks….passeren gelijk dat ze gratis zijn…Snel achter de verhoging m’n ding doen, terug naar boven kreffelen en verder werken aan m’n achterwiel is de boodschap…De klus is snel geklaard. Wiel er terug in, fiets terug in z’n natuurlijke positie en trachten die fietstassen terug aan de dragers te krijgen….Dit wil de laatste tijd wel eens moeilijk gaan…Daar m’n staander enkele weken geleden is afgebroken (yep, alles gaat stuk!). Dit is altijd een evenwichtsoefening….Maar deze keer gaat het grondig mis…Heb m’n fiets dan toch in evenwicht, plots voel ik dat deze dreigt te vallen en doe nogal een (on)handige toer om de boel recht te houden…Gevolg, ik totter samen met m’n tweewieler in de berm knal op m’n bekken…Ik voel direct dat het weinige vet reeds verdwenen is en bezeer me stevig, ondertussen voel ik ook nog eens een golf van diarree opkomen dat acuut zijn weg naar buiten aan het zoeken is…Vloekend vlucht ik achter de berm en zie in een glimp in de verte enkele locals op het veld werken…Achter de berm zie ik wel dat ze me hier gehurkt niet kunnen zien maar het zal me een worst wezen bedenkt ik me zo… Even later is alles achter de rug en bedenk….als dit m’n laatste platte band is van de trip schrijf ik er een blog over….

laguna's, salar en diarree....

….19 april…juist hoe ik het uitgerekend had de laatste maand, morgen arriveer ik in La Paz en het zit erop…Maar het Bolivië hoofdstuk is er één die niet snel vergeten zal worden….16 dagen geleden zijn we vertrokken met 5 fietsers. Een deel heeft het stuk tot de grens gelift, ik en de Fransman hebben dit stuk gefietst. Nadien gezien kan ik de lifters geen ongelijk geven. Het was een ongelooflijke saaie lange zware klim…Maar ja, onder het motto, ik ben hier om te fietsen is dit weeral achter de rug…Als ik en Mat arriveren aan de grens is er niet veel leven te bespeuren bij de douane en besluiten het papierwerk voor morgen te laten. De overige fietsers hebben reeds hun intrek genomen in een leeg gebouw iets verder van de douane….Willen jullie wat puree de papas krijgen we te horen bij aankomst. Dat slagen we niet af…Volgende dag krijgen we pijnloos onze stempel voor Bolivië en we kunnen vertrekken…De route die we nemen is bekend onder de naam "the Laguna route” en zou wondermooi moeten zijn, maar tevens voor fietsers bikkelhard! De weg zou van erbarmelijke kwaliteit zijn en dat mogen we dan ook onmiddellijk voelen….En inderdaad, de Laguna’s zijn prachtig…met zijn weerspiegelen van de omringende bergen en zijn plaatselijke bezoekers, de roze flamingo’s. Onze eerste avond op de route hebben we geluk. We kunnen onze tenten opstellen aan een soort refuge voor enkele Bolivianos en we mogen gebruik maken van de keuken, toilet en de hot pool vlakbij…Zalig, op op deze manier het zweet en het stof van de dag te kunnen verwijderen…Ook het gedacht dat we deze pool voor onszelf hebben is leuk meegenomen….Morgen in de vroege uren zal het hier vol jeeps staan met toeristen die hier gebruik van willen maken….De overige dagen gaan over hoge col’s, passerend aan weeral een laguna, mooie vergezichten en machtige bergketens….2 maal worden we op een col getrakteerd op echt bergweer " we zitten immers constant op een hoogte rond de 4500m” en in een mum van tijd daalt het kwik onder het vriespunt en een keer worden we zelfs geconfronteerd met een stevige sneeuwbui…Na enkele dagen en een stevige downhill komen we het eerste dorpje tegen waar we wat basis eten kunnen aankopen en vervolgens onze lunch op de plaza nuttigen…Dit is het ritme van de volgende dagen, met het verschil dat de omgeving telkens anders en verrassend blijft, dan fietsen we over weidse pampa’s met zijn lama’s, dan weer door dalen waar vollop quinoa wordt geteeld. Vandaag kamperen we in een droge canyon en een andere dag slapen we tussen prachtige rotsformaties waar elke klimmer van kan dromen en degene met een rijke fantasie de meest uiteenlopende sculpturen kan bedenken….Na meer dan een week komen we dan in de buurt dat voor veel van ons hoog op onze verlanglijst staat…De Salar de Uyuni….Als ik me niet vergis is dit de grootste zoutvlakte ter wereld…Nog een laatste stop bij een klein winkeltje voor de Salar en we rijden richting de grote witte vlakte…Spijtig genoeg wordt dit gebeuren wat overschaduwd voor me daar ik me niet echt in super conditie voel…M’n benen willen niet mee en het rommelt in m’n darmen…En ja hoor, we zijn nog niet op de Salar en moet reeds door m’n knieën….Miljaar diarree…Toch de eerste km kan de pret niet op….Het is leuk fietsen hier. Zo vlak als maar zijn kan en zo wit gelijk het net uit het wasmachine komt…Dit is een zeer speciale gewaarwording….Niet veel later besluiten we onze tenten in deze witte vlakte op te stellen. Hier begint de ellende pas echt….De diarree zet nu echt door en vanaf nu is het enkel maar naar de toilet gaan wat de klok slaat…..Allee….een 20 a 30 tal meter achter m’n tent wordt herschapen op een nacht in een mijnenveld van je weet wel… Mat, zit met hetzelfde probleem en we besluiten met z’n allen hier een dag te blijven. Het wordt een dag van in en uit de tent kruipen met maar een doel….Tegen het eind van deze dag, het wordt enkel maar erger besluit ik in de pillen te vliegen (antibiotica) en daarna wordt het feest in de darmen toch iets rustiger. Het lukt me zelfs om wat rijst binnen te houden…De volgende dag kunnen we terug vertrekken en fietsen richting Cactus eiland. De naam zegt het zelf en het is leuk vertoeven hier….Van hieruit zal ik m’n tocht alleen doorzetten daar de andere 4 nog richting een andere Salar willen fietsen en ik zo direct mogelijk richting La Paz wil. Dezelfde dag verlaat ik de witte vlakte en fiets terug op zeer slecht terrein….Het is effe wennen terug alleen onderweg…3 dagen fiets ik hier in m’n eentje in de bergen van dorp naar dorp, telkens op het einde van de dag zoekend naar een geschikte kampeerplaats ergen in de buurt van de weg…En dan plots, na een dorpje…begint de asfalt en als ik zo verder zie lijkt het dat dit zo gaat blijven. Dit wordt een tijdje later ook bevestigd door een Japanse fietser die de andere richting fietst….Wat gaat dit heerlijk snel vooruit…De eerste dagen geniet ik hier dan ook van…Dit liedje blijft niet duren….Naargelang ik vorder wordt ik enorm veel geconfronteerd door wegomleiding….De wegen worden op sommige plaatsen smal en met het toenemend verkeer is dit geen pretje meer…De trucks, jeeps, auto…..passeren hier in een rotvaart en ze vinden het blijkbaar doodnormaal dat ik plaats moet ruimen…Dit is stressen en soms denk ik er zelfs aan om de pijp aan Maarten te geven en tracht een lift te vinden…..Maar dan is er weer een ruime pechstrook, een parallelle weg die nog niet in gebruik is waar ik me veilig voel en denk….IK FIETS NAAR LA PAZ! Op 17 april arriveer ik in een grote stad waar ik verblijf in een soort hostel….Ik moet jullie niet vertellen hoe ik genoten heb van m’n douche…De hot pool was immers geleden van 5 april…

Douane perikelen...

dacht dat dit een handelsmerk was van de Stanlanden...

….ondertussen zijn we tot een heus  groepje uitgegroeid  van 5 personen…Twee dames uit Nederland, een Amerikaan, een Fransman en ik de Belg… Vandaag zouden we elkaar zien aan de pas. Ik en de Fransman zouden naar deze fietsen en de drie anderen zouden trachten een lift te versieren. Kan hun motivatie wel begrijpen (2000 hoogtemeters op 40 km in zogoed als een rechte lijn) Maar ik ben toch niet te vermurwen…ben hier om te fietsen is m’n motto… Maar als we rond 10.30 aan de doaune arriveren zijn ze nog steeds ter plaatsen…We wachten op jullie om samen te fietsen krijgen we te horen…Leuk en sympathiek is m’n reactie. We gaan voor de stempel en de botte ambtenaar vraagt naar waar en hoe…Met de fiets naar Bolivia antwoorden we enthousiast… Dan krijg je geen stempel…en wel om de volgende redenen. Het is te gevaarlijk omwille van het weer, het is te ver, te koud…De andere vertellen ons dat ze ook geen stempel krijgen…Hen werd ze verteld dat ze gelikt moeten worden aan een auto…anders werkt hun systeem niet (misschien een IT nodig jongens..:-)…Ook als we met een tour zouden gaan zouden we ook mogen vertrekken…Later krijgen we te horen dat we niet mogen omdat er een strike is in Bolivia omwille van mijnwerkers en dat het daarom te gevaarlijk is…We zakken af naar de plaza en zien wat onze opties zijn…Ondertussen vervang ik nog eens een spaak, de Amerikaan tracht zijn de body van z’n cassette te vervangen en Matthieu gaat naar de fietsmaker om zijn spaken te vervangen…De meisjes gaan wat empanadas halen iets verder…Tijdens deze werkzaamheden besluiten de meisjes nog eens een poging bij de douane te ondernemen en enkele tijd later komen ze terug met de blijde boodschap dat we morgen om 8 u present moeten staan…Dan zijn er meestal veel auto’s waar ze ons aan kunnen linken…????…Dus onverrichte zaken terug in het hostel…en hopen dat we morgen worden losgelaten…I'm running out of time…:-)

Engagement

…Wind op kop, stevig klimmend naar een volgenden col en deze keer is de temperatuur nog gezakt onder nul…Hiermee stoppen of een lift proberen te versieren is nog steeds niet voor me ter orde maar heb momenteel wel een beetje een déjà vu gevoel…Ten tijde dat ik nog in de climbing modus was heb ik dit meermaals moeten ondergaan….Bwaaau, wat had ik een hekel aan die koude, elke morgen hetzelfde liedje, maar toch steeds vond ik de motivatie om uit die tent te spartelen, wat eten binnen te werken en met m’n vrienden de zoveelste maal in de touwen te vliegen…het enige verschil hiermee was de stress….en dat heeft me op den duur de das om gedaan…Het putte me uit, kon hier moeilijk mee omgaan en het remde me soms enorm af…Op de fiets….het enige wat me soms zorgen baart… heb ik genoeg eten, drinken. Af en toe een debiele chauffeur die naar m’n goesting me te dicht passeert en de achterlijke honden die in mijn kuiten een lekkere hap zien…

Maar voor de rest….die zoveelste pas die je hier passeert en telkens die wonderlijke beloning in de vorm van een afdaling in een weeral prachtig dal…dan is het een immense vlakte afgezoomd met kleurrijke bergen, dan weer een prachtige salar met z’n witte zoutvlekken…telkens iets nieuw, hier een vos die voor je wiel springt en dat niet meer zo mensenschuw is en verder die vriendelijke chauffeur die je vraag of je nog iets nodig hebt…raampje open en aqua frio roepen ze ons dan toe…Die overheersende stilte in de eindeloosheid van de woestijnen….Wat niet wil zeggen dat het hier allemaal rozengeur en maneschijn is hoor…Momenteel zijn het vermoeiende dagen op de fiets, m’n achterwerk is dringend aan een langere periode rust toe, de beklimmingen zijn niet van de poes, dan is het weer te warm, en op het eind van de dag vriezen de stenen dan weeral uit de grond…Die verdomde wind die  er alles aan doet om onze snelheid af te remmen…Maar dit is natuurlijk een part of the game waar we het natuurlijk ook voor doen…het goede gevoel achteraf voor je engagement stuwt je als het ware naar je volgende uitdaging…dat plus de prachtige omgeving hier is wat je blijft motiveren….

Slapen bij de douane...

Dit is reeds onze 2de dag richting Argentijnse-Chileense grens….De eerste dag kregen we als verrassing een pas voorgeschoteld dat nergens vermeld staat. Goed voor 4630 hoogtemeters. Gelukkig was ik reeds wat geacclimatiseerd van de vorige en ging deze iets vlotter…Vandaag werden we op rupio getracteerd waar je ook niet echt vrolijk van werd…ofwel was het wasbord eerste klas, de kans dat je fiets hier uit elkaar zou rammelen was redelijk groot, de andere keuze was los zand waar je met al de moeite van de wereld bijna niet op recht kon blijven…Gelukkig dat de omgeving het weeral goed maakte. We passeren voor de eerste keer een zoutmeer…Op het einde van de dag zagen we in de verte reeds de douanepost van Argentinië…Snel geschat was dit nog een dikke 15 km…Daar een wind op kop was komen opsteken was m’n goesting over en als het aan mij lag had ik ter plaatse m’n tent willen opslaan…M’n compagnon wilde liever de grensovergang nog achter de rug….Redelijk geïrriteerd deed ik water bij m’n wijn, nam m’n stuur in racepositie (heb een racestuur op m’n fiets) en heb deze laatste kilometers als een bezeten afgehaspeld…Naarmate de kilometers verstreken werd ik ook wat kalmer en kon de zaak iets beter relativeren…Iets voor de grenspost kwam ik op de gedachte te vragen of we daar niet ergens mochten overnachten…Daar aangekomen, de stempel ging vrij pijnloos….en m’n vraag of ze hier slaapplaats of een kampeerplaats hadden kwam redelijk positief over…Maar daar konden ze zelf niet over beslissen…Dit moet de generaal hemzelf doen..:-)!  Deze kwam redelijk snel opdagen en vroeg me met een sec afgestreken gezicht “ ¡QUE PASA! ”. M’n overtuigskracht was al iets getemperd en herhaalde m’n vraag nogmaals maar legde meer de nadruk op kamperen…Gelukkig had deze ijzervreter een gouden hart en toonde mij een kamertje dat ik mocht gebruiken…Op m’n vraag dat het voor 2 personen was…kreeg ik een positief antwoord…Later op de avond toen hij zag dat we aan het koken waren op onze kampeervuren kregen we de opmerking dat we achter de keuken hadden moesten vragen…Volg me maar…en dat deden we natuurljk braafjes…kookvuurtjes weg en met onze hebben en houden naar de keuken dus…en als laatste, het draadloos internet was niet beveiligd…vandaar deze update…:-). 

4895 m...

…4300 m als ik kijk op m’n gps….nog 595 m te gaan bereken ik snel uit…Heb hier momenteel toch niet veel anders te doen dan op dat scherm te kijken…Genieten is momenteel niet echt m’n bezigheid, hoewel af en toe tijdens een stukje enkele procenten vlakker…Maar dat zijn er niet veel..De hoogte, het klimmen en de warmte houden me momenteel bezit. En dat in de volgorde die ik hier momenteel opsom. De 2 eerste durven wel eens van top positie veranderen…Dit is afzien…Tegen een snelheid dat je amper nog fietsen kan noemen, juist snel genoeg om recht te blijven…en het klote aan zulke snelheid….bij het minste dat je uit balans gaat, en op dit type weg is dat heel veel. Moet je hemel en aarde bewegen om recht te blijven…Als dat niet het geval is…voeten op de grond….op adem komen en terug in die trappers…Af en toe besluit ik om stukken m’n fiets te duwen…Dat gaat bijna zo snel…Gisteren vertrokken in La Poma, een laatste plaats dat je nog dorp kan noemen voor deze pas…eerst het oude gedeelte van dit plaatsje bezocht dat in 1930 is beschadigd door een aardbeving en vervolgens op R40 richting de pas (Abra del Acay)…We bevinden ons hier op een 3100 hoogte meters…In het begin vorderen we nog vlot, de vallei is groen en breed, dan kronkelen we weer door droge zandachtige rotsformaties. Naarmate de kilometers vorderen wordt de vallei smaller en wordt de weg ook steiler…De snelheid daalt hier dan ook zienderogen…De hoogte begint hier serieus parten te spelen…Op een 3900 m besluiten we het fietsen voor gezien te houden en onze tenten op te slaan aan een oud verlaten huis….Kunnen op deze manier genieten van wat windstilte tussen de muren tijdens het koken….De volgende dag kronkelt de weg licht klimmend door het prachtig dal en hier en daar passeren we wat lama’s aan de kant van de baan…Naarmate de dag vordert wordt het klimmen zwaarder, de temperaturen lopen hoog op…m’n tempo zakt gestaag….pfffff. De pas is nergens te bekennen maar de weg zie je zo door de bergen kronkelen…Als ik dat zie probeer ik hier niet te veel bij stil te staan (en dat letterlijk en figuurlijk!).Op het ene moment fiets ik aan de ene kant van de vallei…Op het einde van dit feest, een bocht en vervolgens verder klimmen op de andere flank….dan zie ik een tijdje na de volgende bocht niets, na deze genomen…hetzelfde liedje…Tot je de bocht maakt met het magisch moment dat je de pas ziet…Content en op hetzelfde moment ook frustratie….Miljaar nog zo ver…Maar toch weet ik dat hier weeral een eind aan zal komen en dat houd me bezig…Op zulke momenten zeg ik steeds tegen mezelf…elke trap is er ene en verder tracht ik er niet te veel bij stil te staan…:-)…Hier steekt dan af en toe ook nog een wind op die de temperaturen serieus doen dalen, krijg er nog een kleine sneeuwbui op de kop toe bij….Maar dat ene moment is er dan toch gekomen…Mijn gps zegt, 4950 m, m’n kaart en het bordje op de pas 4895 m….Maakt me niet veel uit, die enkele meters verschil zal de zaak niet maken bedenk ik me zo…Ben weeral content dat dit achter de rug is, als ik naar de andere kant kijk is de ellende van daarnet snel vergeten…Een afdaling in een prachtig dal die 30 km gaat duren hebben ze me verteld. Wat eten, een foto moment, wat rond dralen en terug op die fiets met de bedoeling om zo weinig mogelijk te trappen en zo snel  mogelijk te gaan…

kop eraf!

Son naaf dynamo, na 35.000 km…door weer en wind, dag in dat uit…winter en zomer…..Had misschien voor m’n vertrek dit feest eens laten nakijken…Niet dus! En val dus nu mooi in de prijzen…Al een kleine 2 weken voel ik wat speling op m’n voorwiel…de Son dus! En het wordt enkel maar erger en erger…Van het moment dat ik dit merkte had ik ook niets anders verwacht….Eventjes had ik het naïeve gedacht om hiermee in La Paz te geraken…Maar een goei 1600 km ervoor heeft me toch op een ander idee gebracht…M’n naaf moet vervangen worden, daar je deze niet kunt openen, zelf kunt bijregelen of herstellen…Deze jongens moeten terug  naar de fabrikant gestuurd worden…Ben ik genoodzaakt om een nieuwe te laten steken…Met m’n voorwiel in de hand en de andere hand mijn Spaans woordenboek begeef ik me naar de plaatselijke fietsenmaker…En DIT is nu wat ik zo leuk vind aan deze reizen…Op de een of andere manier wordt dit toch altijd simpel opgelost…Onderweg naar de winkel spreekt een gast  me aan…Hey, heb ik jou niet gezien onderweg op de R40…Ja, inderdaad, jij ben die met de oude VW….en het gesprek gaat maar door…Waar dit contact naartoe vordert…Die kerel helpt me in de winkel met Spaans….We moeten nog 3 andere plaatsen aandoen om de juiste zaken te pakken te krijgen: Fietswinkel weet een plaats waar ze zulke dynamo’s kunnen maken, daar aangekomen kunnen ze dat natuurlijk niet. Sturen ons door naar een plaats waar ik een nieuwe naaf en spaken kan kopen…Van  hieruit moeten we terug naar de eerste fietsenmaker die wielen kan bouwen…maar we krijgen de tip mee om  eerste de prijs te vragen wat het kost….Een nieuw wiel kost immers bij deze ongeveer 18€…En ja, een wiel bouwen bij hem kost zogoed als niets dus ik laat m’n nieuwe aankopen plus oud wiel achter bij deze..Met de vermelding dat ik zeker mijn naafdynamo terug wil…Dit kan gemaakt worden bij de fabrikant heb ik gelezen op het internet…Kun je voorstellen…je loopt ergens in België rond met een voorwiel…enz….Moet je weten, voor dat ik vertrok was er een persoon die me zei, zie maar niet dat ze je hoofd  daar afhakken…