4895 m...

…4300 m als ik kijk op m’n gps….nog 595 m te gaan bereken ik snel uit…Heb hier momenteel toch niet veel anders te doen dan op dat scherm te kijken…Genieten is momenteel niet echt m’n bezigheid, hoewel af en toe tijdens een stukje enkele procenten vlakker…Maar dat zijn er niet veel..De hoogte, het klimmen en de warmte houden me momenteel bezit. En dat in de volgorde die ik hier momenteel opsom. De 2 eerste durven wel eens van top positie veranderen…Dit is afzien…Tegen een snelheid dat je amper nog fietsen kan noemen, juist snel genoeg om recht te blijven…en het klote aan zulke snelheid….bij het minste dat je uit balans gaat, en op dit type weg is dat heel veel. Moet je hemel en aarde bewegen om recht te blijven…Als dat niet het geval is…voeten op de grond….op adem komen en terug in die trappers…Af en toe besluit ik om stukken m’n fiets te duwen…Dat gaat bijna zo snel…Gisteren vertrokken in La Poma, een laatste plaats dat je nog dorp kan noemen voor deze pas…eerst het oude gedeelte van dit plaatsje bezocht dat in 1930 is beschadigd door een aardbeving en vervolgens op R40 richting de pas (Abra del Acay)…We bevinden ons hier op een 3100 hoogte meters…In het begin vorderen we nog vlot, de vallei is groen en breed, dan kronkelen we weer door droge zandachtige rotsformaties. Naarmate de kilometers vorderen wordt de vallei smaller en wordt de weg ook steiler…De snelheid daalt hier dan ook zienderogen…De hoogte begint hier serieus parten te spelen…Op een 3900 m besluiten we het fietsen voor gezien te houden en onze tenten op te slaan aan een oud verlaten huis….Kunnen op deze manier genieten van wat windstilte tussen de muren tijdens het koken….De volgende dag kronkelt de weg licht klimmend door het prachtig dal en hier en daar passeren we wat lama’s aan de kant van de baan…Naarmate de dag vordert wordt het klimmen zwaarder, de temperaturen lopen hoog op…m’n tempo zakt gestaag….pfffff. De pas is nergens te bekennen maar de weg zie je zo door de bergen kronkelen…Als ik dat zie probeer ik hier niet te veel bij stil te staan (en dat letterlijk en figuurlijk!).Op het ene moment fiets ik aan de ene kant van de vallei…Op het einde van dit feest, een bocht en vervolgens verder klimmen op de andere flank….dan zie ik een tijdje na de volgende bocht niets, na deze genomen…hetzelfde liedje…Tot je de bocht maakt met het magisch moment dat je de pas ziet…Content en op hetzelfde moment ook frustratie….Miljaar nog zo ver…Maar toch weet ik dat hier weeral een eind aan zal komen en dat houd me bezig…Op zulke momenten zeg ik steeds tegen mezelf…elke trap is er ene en verder tracht ik er niet te veel bij stil te staan…:-)…Hier steekt dan af en toe ook nog een wind op die de temperaturen serieus doen dalen, krijg er nog een kleine sneeuwbui op de kop toe bij….Maar dat ene moment is er dan toch gekomen…Mijn gps zegt, 4950 m, m’n kaart en het bordje op de pas 4895 m….Maakt me niet veel uit, die enkele meters verschil zal de zaak niet maken bedenk ik me zo…Ben weeral content dat dit achter de rug is, als ik naar de andere kant kijk is de ellende van daarnet snel vergeten…Een afdaling in een prachtig dal die 30 km gaat duren hebben ze me verteld. Wat eten, een foto moment, wat rond dralen en terug op die fiets met de bedoeling om zo weinig mogelijk te trappen en zo snel  mogelijk te gaan…