Richting nieuwjaar...

….We hebben reeds Argentinië voor de 2de maal  verlaten…ai, dat zegt ons paspoort toch. Hier hebben we de exit stempel reeds gekregen. We mochten van de vriendelijke grenswachter aan de rand van het bos/grasveld kamperen. ’s Morgens nog wat eten, een koffie en we kunnen vertrekken….de grenswachter geeft nog wat instructies hoe de weg verloopt en we kunnen vertrekken. De eerste km zijn niet te fietsen en dat hebben we snel door. We duwen onze fiets meer dan iets anders….Eigenlijk we fietsen de eerste uren niet! En in het beste geval kunnen we onze fietsen gewoon duwen. Maar over het algemeen is het bagage af….fiets enkele honderden meter verder en terug om je bagage te gaan halen of….fiets laten staan en je medereiziger een handje helpen…We vorderen verschrikkelijk traag en het is ongelooflijk vermoeiend…Ook vergt het veel van je materiaal en jezelf…voor de verandering nog wat riviertjes oversteken…schoenen uit, sleffers aan…na een tijdje…..gewoon schoenen aan door dat riviertje en hopen dat het allemaal wel droog zal worden. Vanaf we Argentinië echt verlaten wordt het pad iets beter en kunnen we af en toe terug fietsen… Onderweg komen we nog een vliegveld tegen…dat zagen we toch aan de afbakening…het pad liep er anders gewoon over en het zag er niet druk gebruikt uit….Het pad wordt steiler naar beneden en we hebben al onze kunde nodig om hier recht op te blijven om te voorkomen dat we niet in de kant belanden….De douane van Chile was pijnloos en iets verder zijn we op een kamping plaats beland….een nederzetting van 1 gezin dat zo nu en dan eens bevoorraad wordt door een boot die wij ook nodig hebben om aan de andere zijde te geraken…dit feest gaat 2 dachten duren. Toen we vertrokken (vrijdag) was ons gezegd dat de boot maandag zou komen. Aan de grens met Argentinië zou het zaterdag avond zijn….en aan de Chileense zijde was het plots….zeker niet vandaag, morgen misschien, maandag misschien….we moesten maar zien…Dus dat werd onzeker wachten…We geraakten door onze voorraden en het ergste was dat ook ons oud-jaar spul eraan moest geloven…Wat als we hier niet zouden weg geraken voor nieuwjaar..zonder wijn..:-). Dit heeft tot de laatste minuut spannend geweest. Maandag rond 21 u is dan toch de boot komen opdagen…3 uur varen, villa O’Higgins….onze feestplaats voor oud-op nieuw….een ogenschijnlijk klein dorpje waar de tijd is stil blijven staan… Het ziet er mooi uit…ik ben benieuwd….

Kerstavond en kerst...

24 december 7 u ‘s morgens…M’n gedacht…als ik goed op tijd vertrek haal ik misschien met kerstavond El Chaltén… zou mooi zijn maar er liggen nog een 130 tal km tussen mij en dat dorpje… en met zekerheid de meerderheid wind op kop…Op het moment dat ik wil vertrekken uit dit verlaten bouwvallig hostel loop ik letterlijk en figuurlijk op een vos…leuk, snel mijn fototoestel en als een bezetene dat beest op de gevoelige plaat vastleggen. Echt onder de indruk was die sluwe bezoeker  niet…De fiets op en weg ben ik. De eerste 30 gaan redelijk vlot… maar vanaf het moment dat ik de splitsing pal west moet nemen slaan ze precies recht in m’n gezicht….wat een wind…dit wordt zwoegen maar ik kan me niet voorstellen om kerstavond hier langs de baan te doorbrengen. Na een poosje stopt er een auto. De vrouw des huises stapt uit en bied me wat zoetigheid aan. Wij waren vroeger ook fietsers… Deze avond in El Chaltén nodigen we je uit voor een kerstdiner verteld ze me. Dat lijkt me leuk maar ik moet het wel halen is m’n antwoord… Het zal je wel lukken krijg ik te horen…Veel moed zegt ze me en weg is ze. Ik zie ze in de auto nog een foto maken  van me en hun auto gaat er reeds van door . Daar sta ik dan… met een uitnodiging op zak. Ik besluit alles te geven…Na enkele uren lijkt het me duidelijk… Ik ga dit niet halen…De wind is te sterk aanwezig, elke meter kost me enorm veel moeite en heb nog meer dan 30 km voor de boeg…Het valt me zwaar maar het wordt toch een kerst ergens langs/ onder de baan…Maar ja bedenk ik me…dit is een stukje van de reis en het heeft zeker z’n charmes als je kan relativeren…

Kersdag is ook niet direct een cadeau…de laatste 30 km zijn een ware martelgang. Ik heb deze keer geen wind op kop maar aan de zijkant…en dan wel aan de kant die me op de weg blaast, dit vind ik niet leuk en ben er eigenlijk niet gerust in. Met deze wind hoor ik de auto’s niet aankomen…het zou me maar overkomen op het moment dat ik op de baan wordt geblazen en er passeert een auto/truck…Op de kop toe begint het nog te regen ook…Dit sucks!!! De laatste 10 km stopt er een pick-up truck. Een vriendelijke Duitse familie bied me een lift aan…deze keer sla ik ze niet af. Moe en tevreden stap ik in de warmte van deze auto… en voor de allereerste keer dit jaar zeg ik…happy Christmas…:-)…

Ps. Het lijkt dat het internet hier ook wind tegen heeft… Dit is tergend traag en gsm verbinding is hier nog niet geïntroduceerd…echt waar, zou leuk zijn voor enkele mensen die ik ken…, volgens bepaalde bronnen heeft de locale bevolking hier een stokje voor gestoken…:-)

El Cerrito@El Calefate

...Zit hier nog maar eens te zwoegen windop, de meters worden me niet cadeau gegeven. Elke trap kost me veel moeite en moet telkens uitkijken dat die wind me niet op de baan duwt. Het gesprek van gisterenavond in het barakje, met die vriendelijke wegwerker spookt constant door m'n hooft en ik zou voor m'n kop kunnen slaan op het moment. Na het aanbieden van die slaapplaats brabbelde hij in het Spaans tegen me. Iets over mañana, Calefate con Camionetta uno hora...con bicicleta quatro hora...Had dus na een tijdje begrepen dat morgen een vriend hier zou passeren en dat ik mee kan rijden...zou maar 1 uur duren... Kan toch niet dat je zoiets afslaat kon ik in z'n ogen lezen... Ik in m'n beste Spaans... mañana mucho viento me gusta camionette...Pero mañana poco viento, me gusta viaje con bicicleta...en weg was hij en ik had m'n zin...De Guy gaat dus morgen fietsen...en het was niet poco viento....het was MUCHO viento! Maar het was niet allemaal kommer en kwel hoor...Ik heb onderweg uitzichten gehad dat ik terecht dacht...Hier doe ik het verdomme voor...maar het heeft me bloed zweet en tranen gekost. Alhoewel, tranen lijkt me iets overdreven, bloed is er iets over en voor zweet...dat heb ik niet gevoeld want het waaide te hard...

Morro Chico@Puerto Natales

…Al 70 km heb ik achter de kiezen en alles was rozengeur en maneschijn…Heb zelfs enkele keren de moeite genomen om te stoppen om wat foto’s te nemen…Dat is niet altijd zo vanzelfsprekend… toestel nemen…Neen, alles zat mee…Was deze morgen om 5 u opgestaan, de wind was gaan liggen, blijkbaar had het ’s nachts zelfs goed geregend maar dat was zelf over. Dus na een noodle soepje en een koffie zat ik op m’n fiets. En bollen dat het deed. Geen wind, zalig…daar een vos, ginds een roofvogel, naast de baan een stinkdier een wegvluchtende haas…genieten dat het was…tot de laatste 30 km die wind weer kwam opsteken…Zolang het recht op m’n hoofd is kan ik er nog mee leven…maar die zijwind iets van voren. Die tracht me steeds van de baan te drukken, elke meter wordt een gevecht…Verdomme hier wordt ik moe van! Spreek dan maar met mezelf af om telkens om de 10 km te stoppen en iets te drinken en te eten…Maar dat zijn lange km. Maar ik verplicht me niet in mezelf te zeggen dat ik die wind haat…want zodra ik zover ben kan ik m’n boeltje hier wel inpakken…die verdomde wind hoort er nu eenmaal bij… Luc, den trucker is bij de eerste wind enkele dagen in een lift gestapt en Mathieu heeft er gisteren  ’s morgen de brui aan gegeven…Die jonge sprak zelfs om zijn fiets naar huis te sturen…Tja, ook niet slim om je eerste fietsreis in Patagonia te ondernemen…Maar swat, ik heb enkele dagen geleden ook van ander transport gebruikt gemaakt hoor…Stevige stormwind (wat anders) en een diarree van 0/10 (kenners weten wel wat dit betekend) hebben me met dat besluit een handje geholpen…Maar nu ben ik terug aan het fietsen…Ondertussen een dag vastgezeten in het hol van Pluto. Ooit moet dit een camping geweest zijn, nu een barak, bouwval…Maar voor mij een gelukkig onderkomen waar ik m’n spullen kan drogen en niet in een tent moet slapen en schuilen voor die wind…Een mens kan soms zo snel content zijn…Op het moment van dit schrijven zit ik in Puerto Natales in hostel Nancy, gewassen en gestreken…Pizza gegeten, bier en wijn binnen, ne zak chips hier naast me…geen reden om te klagen dus…

De eerste 100...

Straal blauwe hemel, geen zuchtje wind, dit is geen Patagonia weer maar hier maal ik niet om. Perfect om te vertrekken dus. Samen met een andere fietser vertrekken we richting noorden. Nog geen half uur later ontmoeten we nog een derde fietser. Luc, tevens een Fransoos. Gepensioneerde trucker die het niet kan laten de weg op te zoeken. Hij houd van de baan verteld hij ons. De auto, vroeger met de truck en nu voor de verandering met de fiets. Vorig jaar is hij naar de Noordkaap gefietst en nu is hij onderweg naar Alaska!! Yep, u leest het goed. Deze knar van 62 jaar gaat effe zuid en noord Amerika doorkruisen…Dit gaat een tijdje duren me dunkt. Luc is niet van de snelste, maar hij heeft tijd… Niet veel later komen we nog Spanjaarden tegen die aan hun laatste dag bezig zijn. Hun trip eindigt Ushuaia. Allee, voor 2 van hun toch. De derde vliegt van hier naar Mexico en wil daar nog wat gaan fietsen…en waarom niet? Onze dag passeert zowat probleemloos…Het is hier ligt glooiend, met uitgestrekte vergezichten waar je enkel maar onder de indruk kan zijn…Het enige ergerlijke is dat de Argentijnen met een rotvaart je passeren, de ene al dichter dan de andere…Maar ze blijven vriendelijk…claxonnerend en met opgestoken hand passeren ze ons… Tegen de avond steekt er een licht briesje op…maar dit is nog niet wat we mogen verwachten de komende weken/ maanden. Aangekomen in Tolhuin krijgen we gratis onderdak in het magazijn van de plaatselijke panaderia. De eigenaar heeft een zwak voor reizigers op de fiets en kan het niet laten deze sukkelaars een bed aan te bieden. Heeft er zelfs een kleine kamer voor ingericht met bijbehorende douche en toilet…Hier ontmoeten we een Française, tevens ook met de fiets. Anders mag je hier niet slapen… Haar plannen zijn doorkruisen van zogoed als volledig Argentienië, Chili en Bolivië en nog effe de Acouncagua beklimmen…Als vrouw wordt ze bijna dagelijks uitgenodigd om toch wel ergens gratis te overnachten….

 

Windy weather

Bij wijze van ontspanning ben ik vandaag naar de Glacier Martial gewandeld. Ik wil niet arrogant klinken maar zulke heb ik al wel 13 in dozijn gezien. Wat niet wil zeggen dat de weg ernaartoe wel de moeite is. Maar  zeggen ze niet „ der weg ist das ziel”. Dus met een beetje inlevingsvermogen is het zeker een mooie wandeling…! Het weer daarentegen…Die wind, deze is niet te evenaren. Ik was bergop aan het wandelen met m’n handen in mijn zakken en er was zoveel wind op kop dat ik dacht…Als nu de wind plots gaat liggen kan ik naar de tandarts voor een nieuw gebit…:-)! Echt waar…

Het panorama op Ishuaia en het Beagle kanaal is prachtig…dus toch de moeite waard!

Ushuaia…

here I’m coming…nee, ik ben d’r al!

Als het aan den piloot lag, had de vlucht wel effe langer mogen duren. Heeft 2 maal mogen aanzetten om die kist aan de grond te zetten. En juist deze keer zit ik eens niet naast een raampje…Alle actie gemist en maar mogen gissen wat er was…Maar ben er zeker van, we zijn 2 maal dezelfde eilanden groepjes gepasseerd…Het was stilletje aan boord en nadien een applaus voor de chauffeur…Maar dit terzijde…

De opluchting was groot toen m’n fiets ongeschonden uit de doos tevoorschijn kwam. Een uurtje om den boel in elkaar te steken en trappen met die handel…Nog geen 30 minuten later stak ik al tegen de grond…Verkeerd ingeschat!! Plaats tussen muur en paal was net iets te smal voor m’n geladen fiets….

Ushuaia doet me wat denken aan Chamonix. De klimmers onder ons zullen wel weten wat ik bedoel. De niet klimmers zou ik stellig aanraden om dat toch eens te gaan doen…klimmen he, niet naar Chamonix gaan…:-)!

Zou ik dan toch een beetje heimwee hebben…Het eerste wat ik heb gedaan is het voormalige gevang bezocht…Beetje geschiedenis van deze instelling, tentoonstelling van Expedities op Antarctica (ook onze Belgen waren vertegenwoordigd), Marine art, kunst in verband met het behoud van de pinguïns…van alles dus en nog de moeite ook!

Nog 2 dagen en we kunnen tegen de wind gaan beuken…en die is alomtegenwoordig…:-)


Mijn opgeslagen locaties weergeven op een grotere kaart

Buenos Aires...

Mooie, levendige, vriendelijke stad. Maar hoe het met steden bij mij meestal gaat. Na 3 dagen er alleen rondhangen heb ik het wel gehad...Hoewel ik me er blijkbaar thuis begon te voelen. Was de laatste dag niet meer de weg kwijt, kon zonder kaart m'n hostel terugvinden en last but not least...de  verkeerslichten deden nog enkel dienst als kerstversiering, de politie als decor, dus stak de straat over gelijk de Argentijnen...wanneer het ons aankomt...:-)

Gewapend met m'n Lonely Planet heb ik deze dagen enkele bezienswaardigheden van BA bezocht. Het kerkhof waar vele "bekende" Argentijnen rusten waaronder Evita Peron. Enkele drukke Plaza's. Het natuurreservaat met z'n verscheidenheid aan fauna en flora. En als afsluiter, La Boca bekent om z'n kleurrijke huisjes en restaurantjes die opgevrolijkt worden door enkele tangoperformers...

Aan m'n vertrek  hangt wel een prijs aan...:-) Gedaan met de rust en mooi weer...Maar het wordt tijd...heb zin om op m'n fiets te springen ook al spreken ze van sneeuw ginds ver in het zuiden. Maar ja, ik fiets naar het noorden...het kan alleen beter worden! Straf...als wij thuis over het zuiden spreken denken we aan goed weer...hier is het net iets anders!

Tot zo...x

ps. het gadget onderaan: follow by email. Werkt dat eigenlijk? Heb de indruk van niet! Laat eens weten aub...

Grotere kaart weergeven

Eerste bericht

Op het moment van dit schrijven ben ik reeds in het bezit van m'n ticketten. 1 December vertrek ik richting Buenos Aires, enkele dagen daar rondhangen en vervolgens verder vliegen naar Ushuaia. Van hieruit zal de feitelijke trip beginnen met als einddoel La Paz te Bolivië. Alles met de fiets weliswaar...Tegen 27 April zou aan al dit moois een eind moeten komen...