Slapen bij de douane...

Dit is reeds onze 2de dag richting Argentijnse-Chileense grens….De eerste dag kregen we als verrassing een pas voorgeschoteld dat nergens vermeld staat. Goed voor 4630 hoogtemeters. Gelukkig was ik reeds wat geacclimatiseerd van de vorige en ging deze iets vlotter…Vandaag werden we op rupio getracteerd waar je ook niet echt vrolijk van werd…ofwel was het wasbord eerste klas, de kans dat je fiets hier uit elkaar zou rammelen was redelijk groot, de andere keuze was los zand waar je met al de moeite van de wereld bijna niet op recht kon blijven…Gelukkig dat de omgeving het weeral goed maakte. We passeren voor de eerste keer een zoutmeer…Op het einde van de dag zagen we in de verte reeds de douanepost van Argentinië…Snel geschat was dit nog een dikke 15 km…Daar een wind op kop was komen opsteken was m’n goesting over en als het aan mij lag had ik ter plaatse m’n tent willen opslaan…M’n compagnon wilde liever de grensovergang nog achter de rug….Redelijk geïrriteerd deed ik water bij m’n wijn, nam m’n stuur in racepositie (heb een racestuur op m’n fiets) en heb deze laatste kilometers als een bezeten afgehaspeld…Naarmate de kilometers verstreken werd ik ook wat kalmer en kon de zaak iets beter relativeren…Iets voor de grenspost kwam ik op de gedachte te vragen of we daar niet ergens mochten overnachten…Daar aangekomen, de stempel ging vrij pijnloos….en m’n vraag of ze hier slaapplaats of een kampeerplaats hadden kwam redelijk positief over…Maar daar konden ze zelf niet over beslissen…Dit moet de generaal hemzelf doen..:-)!  Deze kwam redelijk snel opdagen en vroeg me met een sec afgestreken gezicht “ ¡QUE PASA! ”. M’n overtuigskracht was al iets getemperd en herhaalde m’n vraag nogmaals maar legde meer de nadruk op kamperen…Gelukkig had deze ijzervreter een gouden hart en toonde mij een kamertje dat ik mocht gebruiken…Op m’n vraag dat het voor 2 personen was…kreeg ik een positief antwoord…Later op de avond toen hij zag dat we aan het koken waren op onze kampeervuren kregen we de opmerking dat we achter de keuken hadden moesten vragen…Volg me maar…en dat deden we natuurljk braafjes…kookvuurtjes weg en met onze hebben en houden naar de keuken dus…en als laatste, het draadloos internet was niet beveiligd…vandaar deze update…:-). 

4895 m...

…4300 m als ik kijk op m’n gps….nog 595 m te gaan bereken ik snel uit…Heb hier momenteel toch niet veel anders te doen dan op dat scherm te kijken…Genieten is momenteel niet echt m’n bezigheid, hoewel af en toe tijdens een stukje enkele procenten vlakker…Maar dat zijn er niet veel..De hoogte, het klimmen en de warmte houden me momenteel bezit. En dat in de volgorde die ik hier momenteel opsom. De 2 eerste durven wel eens van top positie veranderen…Dit is afzien…Tegen een snelheid dat je amper nog fietsen kan noemen, juist snel genoeg om recht te blijven…en het klote aan zulke snelheid….bij het minste dat je uit balans gaat, en op dit type weg is dat heel veel. Moet je hemel en aarde bewegen om recht te blijven…Als dat niet het geval is…voeten op de grond….op adem komen en terug in die trappers…Af en toe besluit ik om stukken m’n fiets te duwen…Dat gaat bijna zo snel…Gisteren vertrokken in La Poma, een laatste plaats dat je nog dorp kan noemen voor deze pas…eerst het oude gedeelte van dit plaatsje bezocht dat in 1930 is beschadigd door een aardbeving en vervolgens op R40 richting de pas (Abra del Acay)…We bevinden ons hier op een 3100 hoogte meters…In het begin vorderen we nog vlot, de vallei is groen en breed, dan kronkelen we weer door droge zandachtige rotsformaties. Naarmate de kilometers vorderen wordt de vallei smaller en wordt de weg ook steiler…De snelheid daalt hier dan ook zienderogen…De hoogte begint hier serieus parten te spelen…Op een 3900 m besluiten we het fietsen voor gezien te houden en onze tenten op te slaan aan een oud verlaten huis….Kunnen op deze manier genieten van wat windstilte tussen de muren tijdens het koken….De volgende dag kronkelt de weg licht klimmend door het prachtig dal en hier en daar passeren we wat lama’s aan de kant van de baan…Naarmate de dag vordert wordt het klimmen zwaarder, de temperaturen lopen hoog op…m’n tempo zakt gestaag….pfffff. De pas is nergens te bekennen maar de weg zie je zo door de bergen kronkelen…Als ik dat zie probeer ik hier niet te veel bij stil te staan (en dat letterlijk en figuurlijk!).Op het ene moment fiets ik aan de ene kant van de vallei…Op het einde van dit feest, een bocht en vervolgens verder klimmen op de andere flank….dan zie ik een tijdje na de volgende bocht niets, na deze genomen…hetzelfde liedje…Tot je de bocht maakt met het magisch moment dat je de pas ziet…Content en op hetzelfde moment ook frustratie….Miljaar nog zo ver…Maar toch weet ik dat hier weeral een eind aan zal komen en dat houd me bezig…Op zulke momenten zeg ik steeds tegen mezelf…elke trap is er ene en verder tracht ik er niet te veel bij stil te staan…:-)…Hier steekt dan af en toe ook nog een wind op die de temperaturen serieus doen dalen, krijg er nog een kleine sneeuwbui op de kop toe bij….Maar dat ene moment is er dan toch gekomen…Mijn gps zegt, 4950 m, m’n kaart en het bordje op de pas 4895 m….Maakt me niet veel uit, die enkele meters verschil zal de zaak niet maken bedenk ik me zo…Ben weeral content dat dit achter de rug is, als ik naar de andere kant kijk is de ellende van daarnet snel vergeten…Een afdaling in een prachtig dal die 30 km gaat duren hebben ze me verteld. Wat eten, een foto moment, wat rond dralen en terug op die fiets met de bedoeling om zo weinig mogelijk te trappen en zo snel  mogelijk te gaan…

kop eraf!

Son naaf dynamo, na 35.000 km…door weer en wind, dag in dat uit…winter en zomer…..Had misschien voor m’n vertrek dit feest eens laten nakijken…Niet dus! En val dus nu mooi in de prijzen…Al een kleine 2 weken voel ik wat speling op m’n voorwiel…de Son dus! En het wordt enkel maar erger en erger…Van het moment dat ik dit merkte had ik ook niets anders verwacht….Eventjes had ik het naïeve gedacht om hiermee in La Paz te geraken…Maar een goei 1600 km ervoor heeft me toch op een ander idee gebracht…M’n naaf moet vervangen worden, daar je deze niet kunt openen, zelf kunt bijregelen of herstellen…Deze jongens moeten terug  naar de fabrikant gestuurd worden…Ben ik genoodzaakt om een nieuwe te laten steken…Met m’n voorwiel in de hand en de andere hand mijn Spaans woordenboek begeef ik me naar de plaatselijke fietsenmaker…En DIT is nu wat ik zo leuk vind aan deze reizen…Op de een of andere manier wordt dit toch altijd simpel opgelost…Onderweg naar de winkel spreekt een gast  me aan…Hey, heb ik jou niet gezien onderweg op de R40…Ja, inderdaad, jij ben die met de oude VW….en het gesprek gaat maar door…Waar dit contact naartoe vordert…Die kerel helpt me in de winkel met Spaans….We moeten nog 3 andere plaatsen aandoen om de juiste zaken te pakken te krijgen: Fietswinkel weet een plaats waar ze zulke dynamo’s kunnen maken, daar aangekomen kunnen ze dat natuurlijk niet. Sturen ons door naar een plaats waar ik een nieuwe naaf en spaken kan kopen…Van  hieruit moeten we terug naar de eerste fietsenmaker die wielen kan bouwen…maar we krijgen de tip mee om  eerste de prijs te vragen wat het kost….Een nieuw wiel kost immers bij deze ongeveer 18€…En ja, een wiel bouwen bij hem kost zogoed als niets dus ik laat m’n nieuwe aankopen plus oud wiel achter bij deze..Met de vermelding dat ik zeker mijn naafdynamo terug wil…Dit kan gemaakt worden bij de fabrikant heb ik gelezen op het internet…Kun je voorstellen…je loopt ergens in België rond met een voorwiel…enz….Moet je weten, voor dat ik vertrok was er een persoon die me zei, zie maar niet dat ze je hoofd  daar afhakken…

Straight ahead...

De witte lijn….

De laatste weken zijn er die gekenmerkt worden met enorme hitte, droogte, bergketens, vlaktes en een witte lijn…Onze dagen vullen we met ontbijten, tent opbreken en starten met de lange witte lijn te volgen…In de verte zien we steeds horizontaal voor ons een bergketen, daar stevenen we steeds loodrecht op af…geholpen met de witte lijn rechts van ons…Steeds worden we geflankeerd door aan 1 zijde een bergketen en aan de andere kant de enorme vlaktes…Soms verdwijnt deze lijn wel eens maar we zijn reeds getraind door de dagen rechtdoor te rijden…Als we in de buurt komen van de bergketen voor ons krijgen we meestal een bocht naar links of rechts voorgeschoteld…Deze nemen we dan ook steeds gezwind daar we deze al een hele tijd van te voren in het oog hebben en we ongelooflijk blij zijn met deze afleiding…Dit alles gebeurt natuurlijk gecombineerd met klimmen en dalen. Na deze bocht worden we geflankeerd door de bergketen die we al uren voor ons hadden….enz….Tegen valavond zorgen we dat we ergens een mooie bivakplaats hebben. Ons eerste werk, tent opslaan, fietsbroek uit, schoenen uit en het koken kan beginnen.Wat verse groenten, een blik tonijn en een pakje tomatensaus, al dan niet met olijven, kruiden…Dit naargelang in welke winkel we deze saus hebben kunnen kopen….De afwisseling van dag tot dag zit niet zozeer in de saus maar wat we erbij eten…Of het is pasta, rijst of polenta…dit alles natuurlijk met gemalen kaas en een stuk brood natuurlijk….ik rond dit af met een tas echte koffie gefabriceerd met mijn Italiaans perkulatortje…Heerlijk toch…:-)…Het leven zou hier perfect zijn….Als we ‘s avonds de horde bloeddorstige muskieten zouden kunnen laten verdwijnen …

old Ruta 40

El Sosneado…Hier is een splitsing dat je op een oud deel van de Ruta 40 brengt…Op de kaart lijkt het een serieuze shortcut en sowieso veel minder verkeer…Enkel, het zal voor 100% rupio zijn….Als we achter info vragen bij het benzinestation is het eerste wat we horen…Waarom neem je niet de nieuwe weg…Dat willen we niet horen, graag info over de toestand van de weg…Hier worden we niet  veel wijzer van maar we krijgen wel te horen dat een 20 tal km verder verlaten barakken van een mijn zijn…Daar zouden we kunnen slapen. We besluiten deze weg te nemen. Zal goed doen na al die dagen asfalt bedenkt ik me zo….:-). Niet tegenstaande dat het regent is het begin genieten…wat wil je, berg af…Links en rechts van ons zien we wat machinerie olie uit de grond pompen…Een eigenaardig sfeertje is het wel….Deze machine bulderen de hele dag door om dit begeerd goedje naar de oppervlakte te krijgen…De beloofde 20 km blijken wel iets meer te zijn maar behalve m’n achterwerk is er niets of niemand die hierom maalt…Onze tijdelijke woonplaats is een barak waar in het verleden wat runderen vertoefd hebben. Dit is te zien aan wat ze hebben achtergelaten…Gelukkig voor ons want in deze gedroogde toestand brand dit als geen ander spul….De volgende dagen fietsen we door een gebied waar zogoed als geen mens komt ter uitzondering van een estancia hier en daar. We dalen van de ene canyon en klimmen naar het volgend plateau waar we steeds geconfronteerd  worden met de eindeloosheid van de pamp’s te oosten van ons en na een tijdje de machtige Andes te westen van ons. De enige echte problemen die we hebben is de 2de dag tijdens het doorkruisen van weeral een canyon. Deze bestaat uit een roodachtig modderig goedje…Dit is een echte ellende. Dit blijft tussen onze wielen en spatlappen kleven tot dat alles moddervast zit…Wat een ellende…Bagage afladen, fiets naar de kant slepen, dragen….en met een stokje de prut overal uit peuteren….Matthieu heeft er blijkbaar minder last van dan ik….Vermoed dat het aan m’n type remmen ligt en het achterwiel slot…Maar swat, hier verliezen we toch wel enkele uren mee…Maar wat we daarna krijgen te zien doet alweer al deze ellende snel vergeten…Het plateau dat we nu doorkruisen is schitterend, het lijkt dat we de Andes binnen handbereik hebben en de weg is kaarsrecht en precies zonder einde. We besluiten nogal snel om onze tenten hier op te slaan en de rest voor morgen te laten…Dit is te mooi om over te vlammen….De komende dag zijn we getuigen van een prachtige zonsopgang en vertrekken dan ook goedgemutst terug op pad…We doen over deze stretch zo’n drie en een halve dag, Het blijken een 160 km te zijn vooraleer we terug op de nieuwe R40 komen, van hieruit fietsen we nog een dertig tal snelle km en eindigen in San Carlos…Door een toeval komen we in contact met een vrouw die Engelse les geeft, ze stuurt ons door naar de sporthal. Daar werkt haar man en mogen we gratis slapen…Deze vent stopt ons gelijk ook vol met de heerlijke Argentijnse asado…het vlees is hier heerlijk….Morgen weeral een nieuwe fietsdag..:-)